W Legolasie zawrzała złość. Coś w rodzaju zazdrości. Zazdrości o kogoś. Legolas nie miał jednak prawa by być zazdrosnym o Tauriel. Nie byli parą- w każdym razie jeszcze nie byli- tylko przyjaciółmi. Jednak czuł coś do Tauriel i raczej nie zniósłby tego że ona ma kogoś innego (w każdym razie na pewno nie Luriena). Policzył więc wolno od tyłu do 20, wziął głęboki oddech i ruszył do akcji. Wyszedł na zewnątrz (w miejsce spotkania Tauriel i Luriena) i zobaczył że Tauriel świetnie dogaduje sie ze swoim starym przyjacielem. Legolas gwizdał, chodził w tą i wewtą stronę ale Tauriel jakby go nie zauważała. Posranowił więc ruszyć do,,akcji"
Powiedział demonstracyjnie:
- Tauriel, może pójdziemy nad rzekę?
Wtedy zadziałało. Tauriel odpowiedziała:
-Nie na razie nie mogę. Będę musiała iść szkolić oddział.
-Aha... to może później...- powiedział zrezygnowany Legolas
Gdy szedł natknął się na Jasmin która oczywiście wszystko słyszała.
-Le...legolas... co ty tu robisz?- zdziwiła się Tauriel
-Ja...- zaczął Legolas ale gdy zobaczył krwawiącą Jasmine to postanowił nie kończyć- Czy możesz mi wytłumaczyć co tu się stało??!
-Ona...- zaczęła Tauriel i wzięła głęboki oddech- ona mówiła że jeśli ty mnie pokochasz to ona skarze mnie na więzienie! Mówiła do mnie z taką pogardą że rzygać się chciało. Musiałam jej pokazać z kim ma do czynienia...- wypaliła szybko
-Ale co ty jej zrobiłaś, co jej się stało???- Legolas jakby nie słuchał wyjaśnień
-Uderzyłam ją! Pasuje?- zdenerwowała się Tauriel- wkurzyła mnie!
- Tak ale czy to powód żeby ją bić??
- Bronisz jej??
-...
-A myślałam że jesteśmy przyjaciółmi!!- krzyknęła Tauriel i rozpłakała się. Nie chciała żeby legolas to widział więc uciekła i zatrzasnęła z hukiem drzwi
Gdy szła do swojego pokoju usłyszała że ktoś puka do drzwi. Postanowiła otworzyć gościom. Okazało się że to Lurien- jej dawny przyjaciel wiec przywitała się przytuleniem. Gdy Legolas to zobaczył zawrzała w nim złość.
Był sobie kiedyś mały elfi chłopczyk- Legolasek. Miał ojca Tranduilla- władcę Mrocznej Puszczy. Wnioskujemy więc z tego że nasz mały bohater był księciem. W związku z tym miał wiele problemów. Wymienię najważniejsze;
Problem 1 to to że Legolas nie lubił swojego lokaja. A czemu go nie lubił? Tego nie wie nikt. Nawet on sam. Drugi problem był poważniejszy. Legolasek chciał się bawić ze zwykłymi elfimi kolegami. Niestety ojciec mu nie pozwalał. Ale to nie ojciec był jedyną w tym przeszkodą. Żeby porozumieć się ze zwykłymi elfami trzebabyło mówić w Sindarze* a na zamku mówiło się w Quenyi*. Legolas więc mieszał wyrazy z tych dwóch języków i wychodziło coś podobnego do bełkotu napitego krasnoluda. Nikt go więc nie rozumiał.... (później naszczęście Legolasowi udało się opanować dobrze oba języki).
Trzeci problem był najokropniejszy z najokropniejszych. Legolasek nie chciał ani trochę zachowywać się jak książę.
Związana jest z tym pewna historia.
Opowiem ją w następnym poście. Zdradzę ze dotyczy poznania się Legolasa z Tauriel. :)
Zatem do zobaczenia :)
~Julia
Siemka. Zbliża się wieeeelkimi krokami wielkanoc. A ja jeatem chora... :( ale dzięki chorobie mam dużo czasu na pisanie Romansideł.
Zdradzę wam że będzie się działo! (w dorosłości)
Ale jeszcze nie teraz. Dzisiaj chciałam napisać jakby ,,wstęp" do opowiadań czyli o dzieciństwie Legolasa. W zeszycie mam już o dorosłości więc trochę się spóźniłam. Narazie będzie więcej śmiechu niż Romanidła, bo to w końcu jeszcze dzieci. To możemy zaczynać.
Zapraszam do następnego posta!
~Julia
